Geillustreerde kindertekeningen

Voor Dave Devries zijn kindertekeningen een inspiratiebron 

voor zijn project en fantasiewereld: 

The monsterengine.com.

Dave Devries is een illustrator met Nederlandse roots.

Hij woont en werkt in New York.

Het monster engine project ontstond per ongeluk in 1998.

Zijn, toen 8 jarige nichtje Jessica, had in zijn tekendagboek 

een tekening gemaakt zoals kinderen dat kunnen doen met krassen en halen.

Een tekendagboek is een schetsboek waarin een kunstenaar

schetsen maakte om te oefenen en/of om ideeën vast te leggen.

Nadat Dave van de shock bekomen was 

dat er iemand in zijn schetsboek had gekéken én er in had getekend

is hij met de krabbels aan de slag gegaan.

 Hij maakt de tekening niet af.

Een kindertekening is per definitie af, zegt hij.

Op het moment dat een kind zijn tekening weg legt is die tekening ook af.

Hij verbeterd ze ook niet.

Hij gebruikt de technieken die hij als illustrator gebruikt.

Hij maakt de tekeningen anders.

Hij rendert de tekeningen.

Hij maakt ze onderdeel van een fantasie wereld.

Kinderen voelen zich, volgens hem, 

niet overtroeft als hij de tekeningen gebruikt voor zijn werk.

 

Dave is technisch niet anders gaan werken door de kindertekeningen.

Hij is wel anders naar de inhoud van zijn tekeningen gaan kijken.

 

Kindertekeningen vind hij genadeloos eerlijk en feilloos getekend.

Er staat niets te veel op.

Kinderen versieren alleen waar dat volgens hen nodig is.

Ze hebben alleen zichzelf als referentie kader.

Wat een ander ervan vindt komt op een 2de of 3de plaats.

Dit is voor een illustrator een andere manier van werken 

want voor hem is het oordeel van de opdrachtgever wel van belang.

De tekening van Jessica is het begin geworden van zijn levenswerk.

Er is een hele fantasie wereld ontstaan op basis van kindertekeningen.

Het is een wereld van mogelijkheden en spanning waarin eigenlijk alles kan.

Het is een wereld die alleen door kinderen kan worden gezien. 

Het is een wereld die op allerlei manieren kinderen kan helpen,

ze kan laten lachen...
onderdak kan bieden en...
mooie dingen kan laten beleven.

 

Het is de bedoeling dat er meer met de schilderijen gedaan wordt.

Het is een totaalconcept aan het worden en er zijn plannen voor een film. 

"Echte" kindertekeningen

Kindertekeningen zijn voor Yeondoo Jung 

een inspiratiebron voor zijn werk als fotograaf.
 In het project Wonderland beeld Jung kindertekeningen 
in het echt uit en fotografeert ze.
Yeondoo Jung is geboren in 1969 in Jinju (Korea) 
en woont en werkt in Seoul.

De thema's in het werk van Jung zijn:
Herinneringen, dromen en fantasieën van mensen.

Het gaat hem niet alleen om het maken van de foto’s, 

maar ook om het samenwerken met de jongeren naar het eindresultaat.

Korea is lang onderdrukt geweest door oa. Japan en China. 

De Koreanen zijn niet gewend hun dromen en ambities na te jagen.

Ze zijn niet gewend aan keuze vrijheid.
Alles werd voor ze bepaald en opgelegd door de wisselende machthebbers.

De Koreaanse maatschappij is aan het veranderen.
Yeondoo herkent het en legt het vast.

Voor het project Wonderland heeft Jung 

kinderen gevraagd een tekening te maken van hun dromen. 

 

Die kindertekeningen bouwde hij na.

Hij gebruikte decors, 
bestaande en geknutselde attributen en echte mensen.

Daar maakte hij foto's van.

In 2006 had hij in Nederland een tentoonstelling.

Op een tentoonstelling zijn de tekeningen en de foto's samen te zien. 

Het zijn grote vrolijke foto's van kinderen 

die leven in een droom die is uitgekomen.

We zien ze bv. als zanger op een podium...

4 maanden lang verzamelde Yeondoo Jung

1200 tekeningen van kinderen tussen de 5 en 17 jaar.

Hij selecteerde 17 tekeningen.

Hij gaf vervolgens zijn eigen interpretatie 

aan de betekenis van de tekeningen.

 

Om de scenes zo goed mogelijk uit te beelden 

maakte hij de details uit de tekeningen zo echt mogelijk na.

Hij maakt bv. attributen op een rare schaal.

Sommige voorwerpen werden vergroot 
 andere voorwerpen verkleind als de tekening daarom vroeg. 

***
Hoe werkt  Yeondoo Jung?

                                                                                      

Deze tekening is het uitgangspunt.

De tekening is bijna helemaal met zwart potlood getekend.

  

Dit is de foto wat Jung er van maakte:

We zien 2 figuren die elkaars handen vasthouden. 

De rechter figuur houd een boeket zwarte bloemen vast.

Er zit een baby voor hen op een wit tapijt. 

Aan de randen staan zwarte, formeel geklede vrouwen 

die blij kijken en iets lijken te vieren.

Jung heeft deze tekening uitgebeeld als een trouwerij van twee mannen. 

Hij heeft de tekening zo geïnterpreteerd
 dat het ons uitnodigt om na te denken 
over een vraagstuk uit de samenleving en uit het dagelijks leven. 

Wat vinden wij hier van? 

Hoe reageren we hierop?

                                

---

Paul Klee

Paul Klee 1879-1940

Wat ik wil laten zien in mijn werk is het idee 
wat zich verbergt achter de zogenoemde werkelijkheid. 
Ik zoek naar de brug die het zichtbare verbindt met het onzichtbare.
* Paul Klee  .
  

Omdat kindertekeningen mijn aandacht hebben 
zag ik begin April 2012 de tentoonstelling: "Het begint als een kind"
in het Cobra museum in Amstelveen.
De tentoonstelling liet de invloed van Paul Klee 
op de Cobra-beweging (1948-1951) zien.
Beiden zijn gefascineerd door de verbeeldingswereld van het kind.

 

Paul Klee zette een nieuwe ontwikkeling in 
toen hij zijn oude kindertekeningen weer onder ogen kreeg.
 Hij zocht naar de oorsprong van de kunst en vond die bij: 
kindertekeningen, 
primitieve kunst van natuurvolken
 en kunst van geestelijk gehandicapten.

Klee beïnvloede menig (groot) kunstenaar na hem.
Hij liet een indrukwekkend oeuvre na. 

In 1948, 8 jaar na zijn overlijden,
was er een grote tentoonstelling van Paul Klee in Amsterdam.
De pers was lovend over deze tentoonstelling.
De pers en het publiek waren betoverd door de wereld van Klee.
Ook de Nederlandse Cobra kunstenaars waren onder de indruk van zijn stijl.

 
De Cobra groep was een groep jonge kunstenaars.
Ze zochten net na de oorlog nieuwe wegen in de kunst 
en schopten met hun werk tegen de schenen van de gevestigde orde.

De Cobra groep zette zich af tegen de regels van de kunstacademies.
Ze haalden, na de verschrikkingen van de oorlog,
hun inspiratie liever uit de nog pure onschuldige kindertekeningen
 en wilden zonder vooropgezet plan en met fantasie werken.

Paul Klee en de Cobra kunstenaars 

vertaalden de belevingswereld van kinderen in een nieuwe kunstvorm

die kleurrijk, expressief, spontaan, rauw en puur is.
Tot op de dag van vandaag zijn de idealen
 van de Cobra groep nog springlevend
en inspireren ze hedendaagse kunstenaars...

Nog steeds worden kunstenaars geïnspireerd door kindertekeningen.

Op internet vond ik voorbeelden van kunstenaars

 die kindertekeningen als uitgangspunt gebruiken voor hun werk.

Ieder op zijn/haar eigen manier en met verschillende technieken.
In de vakantie periode is er genoeg gelegenheid
deze kunstenaars te laten zien.

Kieron Williamson.

    Hoe vroeg kun je beginnen met kunst?     

Kieron Williamson is een jonge succesvolle Britse kunstenaar van 9 jaar oud.                                          Bij de laatste expositie van zijn werk                                                                         verkocht hij binnen een kwartier 24 schilderijen.                                Sinds kort mag hij zichzelf zelfs miljonair noemen.

Sommige kunstenaars beginnen na hun 65ste pas met schilderen.   
Anderen verdienen nooit of nauwelijks iets met hun kunst. 
  Een enkeling krijgt pas erkenning na zijn dood.        
Kieron Williamson begon op 5 jarige leeftijd met schilderen.  
Zijn schilderijen worden verkocht voor 15.000 pond per stuk.
 

  

 Het verhaal begint in 2008 tijdens een vakantie in Devon en Cornwall.  
De boten en het water fascineren en inspireren het ventje.
Hij vraagt om papier en hij gaat met pastel en aquarel aan de slag. 
  In die zomer krijgt hij les van Carol Pennington

   

Zijn teken en schilderstijl is inderdaad erg volwassen.  
Het lijkt in niets op wat de meeste kinderen van 6-7 jaar produceren. 
Hij is zelfs beter dan de menig volwassen kunstenaar.
 

Deskundigen roemen  zijn " Atmosferische schilderijen en taferelen 
vanwege het perspectief, de schaduw en de reflecties die erin voorkomen." 
 

              
 Kieron's grote voorbeeld is de landschapsschilder  Edward Seago (1910 – 1974)               
 "Zijn schilderijen blijven zich ontwikkelen en verbeteren,
maar hij is nog steeds een normale jongen," volgens zijn moeder Michelle.

Hopelijk blijft hij met plezier schilderen.

 

Kieron is nog steeds aan het schilderen:

  

Hier zijn geen woorden voor...

Tekenen is een non-verbale manier om je te uiten.

Tekenen is voor iedereen...
maar zeker voor kinderen een goede uitlaatklep.

Hoe werkt het?

In het boek van Paulien Cornelissen: 

-EN DAN NOG IETS - 

las ik het volgende stukje: 'Geen woorden voor.'
En met dat stukje vallen een paar andere puzzelstukjes op z,n plaats.

Paulien Cornelissen is Theatermaker en columniste voor het NRC.

Ze schrijft over hoe mensen met elkaar praten.

Ze analyseert dat op een humoristische en scherpzinnige manier.

Ze schrijft over een sporter 

die tegen alle verwachtingen in, een hele grote prestatie geleverd heeft
en direct na zijn overwinning geïnterviewd wordt.

Grote kans dat hij iets zegt in de trant van: "Hier zijn geen woorden voor".

In de 5 minuten daarna doet hij zijn best toch woorden te vinden voor wat hij voelt.

Met rampen is het hetzelfde: ook dan zijn we vaak sprakeloos.
Ook dan zijn er geen woorden voor.

Voor het middengebied van de menselijke ervaring 

kunnen we blijkbaar wél woorden vinden. 

Wordt het té erg of té leuk dan houden woorden ineens op.

Neurologisch klopt dat ook wel.

De emoties zitten in het limbische systeem,
het oudste deel van de hersenen.
Bij heftige emoties wordt het limbische systeem actief.
We gaan in de vlucht, vecht of vries-stand.
Alles is gericht op overleven.

De Cortex is de hersenschors.

Het is het gebied in de hersenen, 

waar informatie van de zintuigen wordt ontvangen,
geanalyseerd en geïnterpreteerd.

 Vervolgens wordt daar de geïnterpreteerde informatie 

weer omgezet in gedachten, spreken en handelen.

De cortex bevat oa. het taalgebied in de hersenen.

Waarom heb je moeite met praten
als je iets meemaakt dat erg vervelend of juist heel erg leuk is?
Bij heftige gebeurtenissen wordt het limbische systeem actief 
en is de cortex even uitgeschakeld.

Op het moment dat je, je emoties in woorden wil vatten

worden /lijken ze minder heftig: controleerbaar.

Je trekt de emoties, door ze te benoemen de cortex in
uit het limbische systeem.

Als je nog jong bent en je hebt nog niet zo,n uitgebreide woordenschat
en je hersenen zijn nog volop in ontwikkeling

dan kan tekenen na een heftige situatie een goede uitlaatklep zijn.

 

 

Een verhaal om dit te illustreren kwam ik tegen op een reeds verwijderde blog.

De moeder van het gezin is plotseling met veel pijn 

met de ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd
 en heeft een buikoperatie gehad.

Ze verteld er het volgende over:

"Als juf heb ik heel veel kinderen laten tekenen, 

over wat ze bezig hield en wat ze dwars zat. 

Ik ben er erg voor om dit te gebruiken als verwerking voor kinderen 

die iets ergs of iets leuks hebben meegemaakt.

Op de lerarenopleiding vertelde een docent dat:

Elk kind ongeacht wat dat kind met tekenen heeft

  gaat tekenen als het heel hoog zit.

Ik was nogal sceptisch want ik ben zelf niet zo'n tekenares 

en ging er van uit dat het je moest liggen.

Vandaag deed ik wat administratie
en vond ik tussen de papieren van de afgelopen dagen 

bovenstaande tekening van mijn zoon.
Mijn zoon die je de oren van het hoofd kan tetteren
en amper geduld heeft om te tekenen.
De tekening benam mij even de adem:

Het is het moment dat ik op de brancard lig
en naar het ziekenhuis ga.
Het moment blijkbaar wat in zijn hoofd staat gegrift
en eruit moest, op papier."

Let ook op de rood in gekleurde buik...

***